همه کم و بیش با قانون جذب آشنایی دارند. در این قانون روانشناسی ، اعتقاد بر این است که انسان به هرچیزی که به آن فکر کند و رسیدن به آن را در آینده خود ببیند، خواه منفی باشد یا مثبت ، قطعا به آن خواهد رسید. معتقدان و نشردهندگان چنین قانونی، دو اصل کلیدی را اساس و پایه تفکر خویش قرار داده اند:
1- ذهن انسان قادر است که بر پدیده های خارجی اثر بگذارد.
2- تجسم ذهن برای خلق پدیده های خارجی علت تامه است. و یک رابطه علت و معلولی کاملا واضح و روشن میان آن دو وجود دارد.
حال سوال اینجاست که این قانون در اسلام چه جایگاهی دارد ؟ آیا ائمه معصوم ما با چنین تفکری موافق بوده اند؟
برای پاسخ به این سوالات باید گفت که مثبت اندیشی و تفکر خیر ونیکو داشتن در اسلام به هیچ وجه مساله جدیدی نیست و در روایات بسیاری از ائمه دیده می شود . طبق آیات قرآن و نظر ائمه معصومین ، انسان ها همواره دعوت به مثبت اندیشی شده و در مقابل ، از بداندیشی و فال بد زدن نهی شده اند. روایات و احادیث مختلفی بر این اعتقادند که مؤمن حتی نسبت به برادر مومن خود هم ، حق بداندیشی و گمان بد بردن ندارد.
