همه ی ما در زندگی خود دچار بلاها و مصیبت های زیادی می شویم. بیماری، از دست دادن عزیز، عصبانیت ها و ناراحتی ها، از دست دادن مال و ... . این بلاها همان آزمایشات الهی و البته لطف خدا برای بندگان مومن است. چرا که خداوند این مصبیت ها و ناراحتی ها را برای او،کفاره گناهانش قرار خواهد داد. احادیث بسیار زیبایی از ائمه اطهار تصدیق کننده این مطلب است:
امام صادق (ع)فرمودند:
إنَّ العَبدَ إذا کَثُرَت ذُنُوبُهُ وَ لَم یَکُن عِندَهُ مِنَ العَمَلِ مَا یُکَفِّرُهَا ابتَلَاهُ بِالحُزنِ لِیُکَفِّرُهَا.
هر گاه گناهان بنده ای زیاد شود و عملی که آن گناهان را بپوشاند، نداشته باشد، خداوند او را به غم و اندوه مبتلا کند، تا کفاره گناهانش شود.
امام باقر (علیه السلام) فرمودند:
«مـَا یَزَالُ الْهَمُّ وَ الْغَمُّ بِالْمُؤْمِنِ حَتَّى مَا یَدَعُ لَهُ ذَنْباً.»
«پیوسته هم و غم، مومن را فراگیرد تا گناهی برایش به جا نگذارد.»
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
«إِنَّ الْعَبْدَ الْمُؤْمِنَ لَیَهْتَمُّ فِی الدُّنْیَا حَتَّى یَخْرُجَ مِنْهَا وَ لَا ذَنْبَ عَلَیْهِ.»
«به درستی که بنده ی مومن در دنیا غمگین و اندوهناک شود تا از آن بیرون رود و گناهی بر او نباشد.»
